Articles by "veli küçük"
veli küçük etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster



KEMÂL KAPLAN
18 Temmuz 2016

Ülke tarihinde karanlık olayların, faili meçhullerin, şüpheli ölümlerin darbe girişimlerinin ardında TSK ve devlet görevlilerinin ve bazı sivillerin olduğunu hemen herkes kabul eder.
Ergenekon, Balyoz ve bağlantılı operasyonlar sonrası açılan davalar, bunların ortaya çıkarılması için önemli gelişmelerdi. 2000 yıllık devlet geleneğinden gelen Türkiye Cumhuriyeti ne hikmetse, MUZ CUMHURİYETİ kimliğinden bir türlü kurtulamadığı için olanlar oldu.
1. PERDE ERGENEKON başladığında: Bir grup kıyasıya karşı çıkarken, AKP ve destekleyenler operasyonların, "Devletin bağırsaklarını temizlediği" yönünde bir tavır sergiliyorlardı.
2. PERDE Balyoz ve emsal operasyonlarda bu defa, "TSK darbecileri temizliyor" dendi. Asker yanında, sivil bağlantılar da, tutuklandı. Başbakan 'savcı', ana muhalefet lideri 'avukat' cübbesi giydi.
10 DAKİKA ARA Söz konusu ara ihtiyaç molası değildi. Hükümet ile devletin tüm kapılarını kendisine açtığı bir yapılanma arasında büyük bir kavga patladı. Kavgayı hükümet kazandı. "TSK'ya kumpas kuruldu." denilerek, Ergenekon ve Balyoz tutuklularını serbest bırakıldı. Bu iki davada kurunun yanında yaş da yanacaktı. Lakin TÜRK ADALET SİSTEMİ, nasıl çalışıyor bilinmez. Başlangıçta; suçlu-suçsuz nasıl derdest edildiyse, sonuçta da; her ikisi de SERBEST KALDI. Önceden zil takıp oynayanlar, sonrasında hapse girenler için ağıt yaktı. Davalar sürerken; TV kanallarında stratejistler, siyasiler; "Artık Türkiye'de bir dönem kapanmıştır. Darbeler tarihe gömülmüştür. Kimse darbeye yeltenemez." gibi açıklamalarla, bu davaların çok mühim ve ülke geleceği açısından son derece önem arz ettiğini söylüyorlardı.
KOMEDİ VE AKSİYON NERESİNDE? Şimdi diyeceksiniz ki; "Aksiyon bunun neresinde, komedi zaten hiç yok." Haklısınız buraya kadar olanlar sadece trajedi. İlahi komedya az sonra... Henüz 10 dakika ara bitmedi.
VE 3. PERDE 15 Temmuz'da bir darbe girişimi oldu. Çok şükür sadece 'girişimde' kaldı. Sonuç şunu gösterdi ki; Ergenekon ve Balyoz'da TSK bünyesinde temizlenmeyen kadroların, uzantıları bugünkü darbeye cüret edebildi. Darbenin Gülen cemaatine mensup askerlerce gerçekleştirildiği iddia edilse de, şahsi kanaatim cemaat ile birlikte başka unsurların da darbeye iştirak ettiği yönünde. Aksiyon-komedi kısmına gelince; Tankların ve uçakların harekatları aksiyon, darbe girişimlerindeki saçmalıklar ve mantık hataları da komediydi. Geçmişte tecelli etmeyen adalet, gelecekte karşımıza yaralı bir domuz gibi çıkacaktır.
ERGENEKON VE BALYOZ'UN İNTİKAMI MI? İşin bu boyutu pek tartışılmadı ve dillendirilmedi. Lakin darbeci askerlerin bir bölümünün FETÖ üyesi olmadıkları ve bunu şiddetle inkar ettiklerini biliyoruz. Darbe girişiminin sadece FETÖ'ye mâl edilmesi AKP'nin işine geliyor. Birincisi: Tek hedef olması halkın odaklanmasını sağlıyor. İkincisi: 17/24 Aralık ile başlatılan FETÖ avının, 15 Temmuz'dan sonra daha rahat yapılması sağlandı. Üçüncüsü ise; 15 Temmuz'un içinde Ergenekon veya Balyoz intikamının alındığı ve darbe içinde Kemalist askerlerin bulunduğu gerçeğinin açıklanması, hükümeti çok zor düşüreceği kuvvetle muhtemeldir. Zira toplum tabanında FETÖ'den daha çok Kemalistlerin destek alacağı ortadadır.

(Aşağıdaki yazıyı 2014 şubat ayında İsmail Akkol'un Yunanistan'da yakalandığında yazmıştım. Bugün yani 2 Şubat 2016 tarihinde Akkol'un Söke'de silah ve patlayıcılarla siyasetçilere suikast yapacağı esnada yakalandığı haberini aldık. 20 yıldır Sabancı Suikastı zanlısı olarak aranan İSMAİL AKKOL NEDEN TÜRKİYE'YE GELDİ? İSMAİL AKKOL KİMDİR? ÖZDEMİR SABANCI SUİKASTINDA GERÇEKTEN ROL ALMIŞ MIDIR? cevaplar aşağıda.)

Atina'da 10 Şubat 2014 tarihinde ele geçen SABANCI SUİKASTI ZANLISI İSMAİL AKKOL, Sabancı suikastının yeniden gündeme gelmesine neden oldu.
1996 yılında Sabancı Center'e girerek 25. kata kadar çıkıp ellerinde otomotik silahlarla SAKIP SABANCI'NIN kardeşi ÖZDEMİR SABANCI'YI öldürdükleri iddia edilen, İsmail Akkol ve Mustafa Duyar, DHKP-C üyesiydiler.

Zanlılardan Mustafa Duyar Suriye sınırında teslim olmuş, herşeyi anlatacağını söyledikten kısa bir süre sonra, cezaevinde iken 1999 yılında Nuri Ergin tarafından öldürülmüştü. İsmail Akkol'dan ise hiçbir zaman haber alınamadı.

Baştan sona düzmece bir suikast planıyla naylon katiller üretildi. Gerçek zanlılar sır perdesinin ardında kaldı taaki o güne kadar...

Tuncay Güney 1998 yılında Özdemir Sabancı'nın gerçek katillerini ve suikast gerekçesini detaylıca bana anlatmıştı.

Buyrun okuyun efenim....

SABANCI SUİKASTİNDEN GEÇEN YOL
SUSURLUĞA MI ÇIKAR?

(KÖSTEBEK - JİTEM MİT VE MOSSAD ÜÇGENİNDE TUNCAY GÜNEY İLE 240 GÜN - KEMAL KAPLAN / kitabından alınmıştır)

Faşist diktatörlükler veya komünist ülkelerde bile eşine az rastlanır faili meçhullere alışan Türkiye, 9 Ocak 1996’da bir yenisine tanık olacaktı. Bu defa diğerlerinden çok farklıydı. Kurban, gazeteci, akademisyen, kürt asıllı değildi. Ülkenin en büyük sermayelerinden birini elinde bulunduran Sabancı ailesinin en önemli fertlerinden biri Özdemir Sabancı, kendi ofisinde bir suikaste kurban gitti. Faili belli dense de, kimse inanmadı. Nedenini ise kimse tahmin edemiyordu. Birkaç düşünce hasıl olsa da Özdemir Sabancı’nın öldürülmesi için yeterli sebep görünmüyordu.

Türkiye’nin en güçlü ailesine mensup birinin öldürülmesine kim-kimler, nasıl cesaret edebilirdi?
Kimse ne olduğunu anlayamamıştı. Sabancı Holding’in başında bulunan ve toplumun büyük kesimi tarafından sempati duyulan Sakıp Sabancı da, kardeşinin öldürülmesinde yeterli tepkiyi vermemişti.
Emekli Amerikan ve Türk istihbaratçılarından bir ekip kurduğu söylenen Sakıp Sabancı’nın sonuca ulaşması bekleniyordu.
Suikasti işlediği söylenen 3 kişi de ortalıkta yoktu. Dünyanın en güçlü adamları içinde yer alan Sabancı’nın sanki eli kolu bağlıydı. Kamuoyu karşısında sakin görünen Sakıp Ağa’nın, olayın aydınlanması için büyük paralar harcadığı söyleniyordu.

Sabancı Suikasti sanıkları olarak lanse edilen, Fehriye Erdal, Mustafa Duyar ve İsmail Akkol’un DHKP-C üyesi oldukları, suikasti örgüt adına işledikleri gazetelerde çarşaf çarşaf yeralıyor, öldürme emrini ise örgütün elebaşlarından Ercan Kartal’ın verdiği yazıyordu.

Bir yıl sonra 6 Ocak 1997’de faillerden Mustafa Duyar, Türkiye’nin Şam Büyükelçiliği’ne giderek teslim oldu. Hakkındaki iddiaları da doğruladı. Türkiye’ye getirilen Duyar yargılanmak üzere Kırklareli E Tipi Cezaevi'nde özel hücreye, daha sonra da öldürüleceği, Afyon Kapalıcezaevi’ne gönderildi.
Duyar’ın ardından Fehriye Erdal’da tesadüf eseri Belçika’da yakalandı. Olayın üçüncü ismi olan İsmail Akkol’dan ise kitabı yazmaya devam ettiğim 2009 yılına kadar herhangi bir haber yoktu.

Mustafa Duyar Pişmanlık Yasası’ndan faydalanacağını umut ederek cinayeti itiraf etmiş, yasadan faydalanamayacağını öğrenince de, “Tüm bildiklerimi anlatacağım” demişti.
Can Dündar’la görüşmek isteyen Duyar, Dündar’ın görüşme talebinden iki hafta sonra 15 Şubat 1999'da cezaevinde kurşunlanarak öldürülmüştü.
Fehriye Erdal ise, Türk makamlarının girişimlerine rağmen Türkiye’ye iade edilmemiş, daha sonra da izini kaybettirmişti.

Mustafa Duyar’n ölümünden 5 gün sonra Can Dündar Sabah Gazetesi’ndeki köşesinde kaleme aldığı “Duyar Konuşacaktı” başlıklı yazısında olayla ilgili çarpıcı tespitlerde bulunuyordu:

Biliyorum, Türkiye Apo'dan başka bir şey görecek halde değil. Ama yine de Apo'nun tozu dumanı arasında kaynayıp giden çok önemli bir olaya dikkatinizi çekmek istiyorum.
Önceki gün, Özdemir Sabancı suikastinin sanığı Mustafa Duyar'la birlikte nasıl bir sırrı toprağa gömdüğümüzün farkında mısınız?

"Komplo teorileri"ni sevmem ama bu konuda şu son birkaç ayda yaşadıklarım, bana artık sevmem gerektiğini söylüyor.
5 hafta önce Mustafa Duyar'la görüşmek üzere Adalet Bakanlığı'ndan izin aldım.
     Benim soracaklarım vardı, onun da söylemek istedikleri...

Bir süre önce büroyu telefonla arayan bir kişi, Sabancı suikastini üstlenen örgütten olduğunu söylemiş ve kanıtlaması zor, ancak son derece önemli iddialar ortaya atmıştı. Telefondaki kişi, olayın ayrıntılarını, yurtdışında bizzat suikastin tetikçilerinden dinlemiş ve suikast sonrasında rahatça kaçmayı, bir polisin yardımı sayesinde başardıklarını öğrenmişti. Aldığı diğer bilgiler, suikaste ilişkin kafalardaki soru işaretlerini pekiştiriyordu.

Telefonu kapatırken, kendi zihninde vardığı sonucu, iki cümleyle özetledi:
"Bunu yapan, devlet örgütlenmesi içinde bir kol... Bir iç hesaplaşma vardı ve işi bize çözdürdüler."

Bu iddiaları, daha önceki ipuçlarıyla bir araya getirince tablo hepten ilginç bir hal alıyordu:

* Eyüp Aşık'ın Susurluk Komisyonu'nda verdiği ifadeye göre, suikastten sonra kendisini arayan (Mustafa Duyar olduğunu tahmin ettiği) bir genç, "Binada 4 kişiydik, ama ben silah kullanmadım" demiş ve iki önemli bilgi daha vermişti: "Olaydan 3 gün sonra birileri bizi öldürmeye çalıştı. Bize verilen silahları cinayetten sonra geri aldılar. Bana verilen Baretta marka silah, daha sonra Bucak'ın Susurluk'ta kaza yapan otomobilinden çıktı."

* O arabada Çatlı ve Bucak'ın şoförlüğünü, İstanbul eski Emniyet Müdür Yardımcısı Hüseyin Kocadağ yapıyordu ve suikastin "içerdeki ayağı" Fehriye Erdal'ı Sabancı Center'a 6 ay önce onun bağlantılı olduğu temizlik şirketinin yerleştirdiği öne sürülüyordu.

* Sabancı Center santralinden dışarı hangi numaraların arandığını kaydeden bilgisayar, suikast günü "arızalanmış", Türk Telekom'daki kayıtlar da silinmişti.

* Bir yıl önce, eski Adalet Bakanı Şevket Kazan, Duyar'ın devlet adına bazı eylemlerde kullanıldığına dair iddialardan sözetmişti. Zaten Duyar daha önceki örgütünden de "polisle işbirliği yaptığı" gerekçesiyle atılmıştı. Sabancı suikastinden sonra, örgütünün "kendisini kullanıp paçavra gibi attığını" görünce belki de Suriye'ye geçip PKK'ya sığınmak istemiş, ancak bu yol da kapanınca Şam'da Türkiye Büyükelçiliği'ne gidip teslim olmuştu.

* Jitem'ci Astsubay Hüseyin Oğuz'un, Susurluk Komisyonu'ndaki ifadesine bakılırsa Duyar'ı Şam'dan Türkiye'ye getiren ekibin başında ünlü "Yeşil" vardı.

Suikastteki Susurluk bağlantısını çözecek anahtar, Afyon Cezaevi'nde bir hücredeydi. İdamla yargılanıyordu. Daha önce suçu üstlenen ifadesini değiştirmek istiyordu. İtirafçı affından yararlanmak için "Bildiğim bütün sırları açıklamaya hazırım" diyordu. Ancak pişmanlık talebi, yasadaki başvuru süresi dolduğundan kabul edilmemiş, o da üç kez "intihar teşebbüsünde bulunmuştu.


ATV için görüşme talebiyle Adalet Bakanlığı'na başvurduk. Bakan, "Sanığın açıklayacaklarının yargıya yardımcı olabileceği" gerekçesiyle izin verdi.

Afyon Cezaevi yönetimiyle görüşüldü. Duyar'ın yazılı oluru da alındı. Kendisi de görüşmeyi arzu ediyordu. Her şey hazırdı.

Fakat Duyar'ın konuşmak için öne sürdüğü bazı koşullar, bürokrasiye takıldı. Bakan'ın açık emrine rağmen, bakanlıktaki bir bürokrat, şifahen verilen görüşme izninin geri alınması için özellikle uğraştı.

Şimdi öğreniyoruz ki, bizim Duyar'la görüşme izni aldığımız, fakat resmi izin yazısı bir türlü çıkmadığı için gidemediğimiz Afyon'a, aynı günlerde Karagümrük çetesi, aynı bürokratın verdiği izinle nakledilmiş; gittikten iki hafta sonra da, gelen "vur emri" üzerine bizden önce Duyar'ı "ziyaret etmiş" ve 4 kurşunla cezasını infaz etmiş.


Komplo teorilerini sevmiyorum. Ancak "tesadüf"ün bu kadarına inanmayı da saflık sayıyorum.
Duyar kilit isimdi.
Konuşsa belki Susurluk skandalının bir düğümü daha çözülecekti.
Belki hep sağ eliyle vurduğunu sandığımız çetenin sol elini de görecektik. Sabancı'nın neden hedef seçildiğini öğrenebilecektik.
Duyar, sırlarını hücre komşusu Selçuk Parsadan'la paylaşmış olmalıydı. Belki Parsadan'a sıkılan kurşunun nedeni de buydu.
Belki de pişmandı karıştığı işten... Kendisi de 2 aylıkken babasını kaybetmiş, annesi ise o 13 yaşında iken, üvey babası tarafından öldürülmüştü.

Cezaevinde evlendiği karısından, bir ay önce bir oğlu olmuştu.
Adını "Özdemir" koymuştu.
Hangi katil, oğluna kurbanının adını verirdi ki?


******

Özdemir Sabancı’nın cenaze törenine bende katılmış, ailenin üzüntüsüne tanık olmuştum. Tören sırasında, nedenler ve nasıllar kafamın içinde birbirini kovalarken, Sakıp Sabancı’yla bir an göz göze geldim. Gözlerindeki üzüntünün ardında sakladığı büyük öfkeyi hissetmek zor değildi.
“Bunu yapanların yanına kâr kalmaz. Sakıp Ağa, intikamını alır” diye düşünmüştüm ona bakarken...

Sabancı’nın kurduğu ekip de herhangi bir sonuca ulaşamamış veya öyle görünüyordu. Güç ve para sahibi Sakıp Sabancı, acz içinde görünüyordu.
Sakıp Sabancı’nın ölümünden sonra da olay tam olarak kapandı. Taa ki, Ergenekon Davası’na kadar...

Tuncay Güney, 2001 yılında verdiği ifade de, Sabancı suikastiyle ilgili bilgiler de vermişti.
21 Temmuz 2008 tarihli Star Gazetesi’nde yayınlanan haberde Tuncay Güney, 3 Şubat 2001'de gözaltına alındığında İstanbul Organize Suçlar Şubesi'nde verdiği Ergenekon ifadesinde Sabancı Suikasti’nden söz ediyordu:

“Mustafa Duyar ve İsmail Akkol, DHKPC'deyken polise çalışıyorlardı. Fehriye Erdal'ın örgütle ilgisi hiç yoktu. Erdal'ı Sabancı Center'da işe Susurluk kazasında ölen Polis Müdürü Hüseyin Kocadağ yerleştirmişti. Önce bir senaryo hazırlandı. Çocuklar (Duyar ve Akkol) James Bond çantalarla cicili bicili giydirilip Sabancı Center'a gönderildi. Duyar ve Akkol, cinayetlerin işlendiği kata asla çıkmadılar. Sadece kameralara yakalanmak için binaya giriyorlarmış gibi yapıp geri döndüler. Cinayetler işlenirken aşağıda kırtasiyenin yanında bekliyorlardı. Fehriye Erdal da bu sırada aşağı inerken kamerada görülüyordu”

“Oysa daha önceden resmi bir görevli hiç kimsenin dikkatini çekmeyecek şekilde, susturuculu tabancayla binaya yerleştirildi ve Özdemir Sabancı ile Haluk Görgün ve Nilgün Hasefe'yi öldürüp, sessizce ayrıldı. Operasyon yapılırken Çatlı, Sabancı Center'in tam karşısında bulunan İETT garajında, bir minibüsün içinde, 'yanındaki bir kişiyle birlikte' bekliyor ve operasyonu oradan yönetiyordu. Cinayetler işlendikten sonra, hem suikastı gerçekleştiren resmi görevli hem Fehriye Erdal, Mustafa Duyar ve İsmail Akkol, hem de Abdullah Çatlı, olay bölgesinden ayrıldı. Mustafa ve İsmail, örgüt tarafından yurtdışına çıkarıldı. Fehriye örgütten olmadığı için yurtdışına çıkışı cinayeti organize edenler tarafından sağlandı”

Suikastın ihalesi, DHKPC'nin polisle ilişkileri iyi olan lideri Dursun Karataş'a verilmişti. Suikast, DHKPC tarafından üstlenildi. Böylece bütün dikkatler örgüte yöneldi. Karataş'ı, polisin içinde bir grup destekliyordu. Özellikle DHKPC'nin MKYK üyeleri, Polis Müdürü Hüseyin Kocadağ tarafından belirleniyordu. Dev Sol'dan DHKP/C'ye geçişte, örgüt tamamen polis kontrolünde bir örgüt haline gelmişti.

Tuncay Güney'in iddialarına göre, Sabancı Ailesi, suikasttan sonra bir dedektif ekibi kurdu. Eski Amerikan istihbaratından ve eski MİT'çilerden bazı kişilerle istihbarat grubu kuruldu. Cinayetle ilgili dokümanlar toplanıyordu. Aynı günlerde, İşçi Partisi lideri Doğu Perinçek'in sahibi olduğu Aydınlık dergisi ve Tuncay Güney'in yönetici olduğu Strateji dergisinde Veli Küçük'ün talimatıyla manipülatif haberler yapılıyordu. Veli Küçük'ün 10 yıllık arkadaşı ve muhbiri Yalçın Tanfer de Sabancı suikastıyla ilgili bilgi topluyordu. Veli Küçük suikastın nasıl gerçekleştirildiğini Sabancı Center'a gidip Sakıp ve Şevket Sabancı'ya anlatmıştı

Tuncay ifadesinde, Sabancı Suikasti’nin sorumlusu olarak Hüseyin Kocadağ ve Abdullah Çatlı’yı gösteriyor.

Sıkı durun!

Tuncay Sabancı suikastıyla ilgili olarak, 1998 yılında bana şunları anlatmıştı: “Önemli bazı siyasetçi ve emniyetçiler, Sakıp Sabancı’dan öyle bir şey istediler ki, vermeyince kardeşini öldürdüler. İstedikleri neydi biliyor musun? Uyuşturucu!”
Kulaklarıma inanamamıştım. Sakıp Sabancı’nın uyuşturucuyla ne ilgisi olabilirdi. “Tuncay galiba saçmalıyor” diye geçti içimden.

"Uyuşturucu mu? Sabancı’nın ne işi olur ki?..."
"Onun işi olmaz."
"Eeee. Peki o zaman..."
"Polisin yaptığı uyuşturucu operasyonlarından ele geçirilen uyuşturucu, Sabancı’nın çimento fabrikası olan Akçimento’da yakılıyordu. Birileri, bunların yakılmayıp kendilerine verilmesini istedi. Yakma işlemi resmi görevlilerin gözetiminde gerçekleştiriliyordu. Adamlar görevlileri ayarlamıştı. Yakıldı gibi belge düzenlenecek, sonra uyuşturucu el değiştirecekti. Sabancı reddedince... Malum olay"
"İyi ama Özdemir’i neden öldürdüler?"
"Sakıp ağaya gözdağı için. Neden olacak?"
"Sonra ne oldu peki?"
"Ne oldu? Sakıp Sabancı korkup uyuşturucuları vermeyi kabul etti mi?"
"Belki bir süre..."
"Eeee, sonra."
"Hatırlasana."
"Neyi?"
"Susurluk... Hangi tarihte oldu?"
"Kasım 1996"
"Sabancı ne zaman öldürüldü?"
"Hatırlayamadım. 96’nın ocak ayında galiba."
"9 Ocak 1996’da Sabancı öldürüldü. Aynı yılın 3 kasımında da Susurluk Kazası oldu. Kazada Kocadağ ve Çatlı öldü. Veya olay yerinde öldürüldü. Bucak’ı son anda bıraktılar. Sabancı neden sakin ve huzurlu sanıyorsun? Parçaları birleştir Kemâl hocam parçaları..."

Herkese Levent’te oturduğunu söylemesine rağmen, Tuncay’ın evi Gültepe’deydi. İsmail Akkol’da Gültepe’de ikamet ediyordu. Akkol’u önceden tanıdığını söyleyen Tuncay, “İsmail’i eskiden beri tanırım. Adam öldürecek biri değil. Şimdi kayıp nerede olduğu bilinmiyor. Bana göre öldürüldü. Mustafa Duyar’da yakında öldürülürse hiç şaşırmam” demişti.

Öngörüsünde haklı çıktı! Mustafa Duyar 1999 yılında tutuklu bulunduğu cezaevinde Nuriş Çetesi diye adlandırılan çete tarafından kurşunlanarak infaz edildi. Çete infazın gerçekleştirilmesi için Afyon Cezaevi'nde isyan çıkarmış, daha sonra da ortaya çıkan güvenlik zafiyetinden faydalanarak Duyar’ı öldürmüştü.

 Nuri Ergin daha sonra, Mustafa Duyar'ı Veli Küçük'ün emriyle öldürdüğünü iddia edecekti.

Nuri Ergin ve adamları Afyon Cezaevinde çıkardığı isyan sırasında Mustafa Duyar'ı öldürdüğünü koğuş penceresinden çıkarak itiraf etmişti. "Bu devlet bana Mustafa Duyar'ı öldürttü. Veli (Küçük) abiye sorun."

Kitabın son bölümünde Strateji Dergisi’nin bazı sayılarından derlenen haberlere yer vereceğim. Bunların içinde Sabancı Suikasti’yle ilgili de bir haber bulunuyor: “SABANCI CİNAYETİNDE NAYLON KATİL!”
Haberde, Mustafa Duyar ve İsmail Akkol’un Özdemir Sabancı’nın öldürüldüğü 25. kata hiçbir zaman çıkmadığı, video görüntülerinin ise cinayetin işlendiği tarihe ait olmadığı iddia ediliyor.

Uğur Mumcu suikastı zanlısı olarak tutuklanan Abdullah Argun Çetin, 23 ay cezaevinde yattıktan sonra, gizli celse talebinde bulunmuştu. Mahkemede yaptığı açıklamalarda; “başka ülke adına ajanlık yaptığını” itiraf etmiş, Mumcu suikastinde herhangi bir bağlantısı bulunamayan Çetin serbest bırakılmıştı.
Abdullah Argun Çetin, 2000 yılında Aksiyon Dergisinin 301. sayısına verdiği röportaj’da Sabancı suikastiyle ilgili şunları söylüyor:

“...Burada iki önemli nokta var. Sabancı suikastinde Fehriye Erdal’ı o binaya sokan temizlik şirketi eski Dev—Yol itirafçısı. İkincisi hiç basına hareketli görüntü vermediler. Halbuki o katta da güvenlik kamerası vardı.
Girişte verdikleri görüntüde tarih yanlıştı. Güvenlik kamerasını görüntüleyen eleman daha sonra ortadan kayboldu. Susturdular adamı. Herşey bir tarafa. Bir suikast düzenlenecek ise gerçek kimlik bırakılır mı? Birkaç hafta evvel de Fehriye Erdal ve Mustafa Duyar basit bir gösteride yakalanıp fişleniyorlar, gözaltına alınıyorlar.
Ne büyük tesadüf! Normalde bu adamlar böyle bir gösteriye katılmasa, DHKP—C’li militan oldukları bilinemeyecek! Ve gerçek kimliklerini bırakıyorlar. Böyle bir salaklığı akıllı bir örgüt yapmaz.
Ya da o şahısların kim olduğunu açıkça bırakmak istiyorsanız, açık adres vermek istiyorsanız ancak bırakırsınız”



İki tarihi dava  ERGENEKON ve BALYOZ.

Birinde asker, sivil, emniyetçi karışık bir menü içinde insanlar çete kurmak, faili meçhuller ve en az bir düzine suçlama ile yargılanıyorlar. Diğerinde ise, açık-net anlaşılır bir suçlama var: “Darbe girişimde bulunmak” Balyoz’da karar verildi. Tartışmaları, yankıları halen sürüyor. Ergenekon’da yargılama 20 yıl daha sürse mahkemenin işin içinden çıkacağını sanmıyorum.

Özellikle Balyoz’da dava son aşamalara geldiğinde, içerideki paşalarla, dışarıdaki paşalar arasındaki tansiyon artmıştı. Hilmi Özkök ile Aytaç Yalman’ın açıklamaları, dikkatleri çekmenin yanında bazı ipuçları taşıyordu.

PKK’nın ve Suriye iç savaşının yarattığı gergin gündemi bir tarafa bırakır da, bakış açımızı genişleterek biraz da birkaç yıl öncesi yaşananların ışığında, Türkiye’yi satır aralarından okursak, ortaya son derece ilginç manzaralar çıkacaktır.

Hep birlikte, tüm ayrıntılarıyla Türk siyasi tarihine damgasını vuracak davaların miladına bir yolculuk yapalım. Bu yolculuk klişe ve asla sıkıcı olmayacak. Son derece ilginizi çekecek, hatta bazen eğlenceli bile olacak…

ÖRGÜTÜ DEŞİFRE ÇALIŞMALARI

90’lı yılların başı. Şüpheli siyasi ölümler ve faili meçhuller tavan yapıyor. PKK’yı ise tutabilene aşk olsun. Ülke koalisyonlara emanet. Ekonomi Allah’a…

1998 yılında ilk defa Ergenekon ismini Tuncay Güney’den duyduğumda, JİTEM, Kontrgerilla, TİT gibi efsaneleri duymuş ve ziyadesiyle okumuştum. Çok şaşırmamış olmakla beraber, anlattıklarının ilgimi çekmemesi imkânsızdı.

Can Dündar ve Celal Kazdağlı Ergenekon’u 1999 yılında kısmen deşifre ederek kitaplaştırdılar. Onlara bu ismi, Erol Mütercimler vermişti. Kazdağlı’ya göre, Mütercimler bu örgütü ortaya çıkarmak için dört yıl uğraşmıştı. Eski deniz binbaşısı Mütercimler Ergenekon’un tutuksuz sanıkları arasında.

2001 yılında ise Aksiyon Dergisi Ergenekon’u daha da deşerek, ‘Sivil Ergenekon’ adıyla, tüm yapılanmayı veriyordu. Ondan önce Fehmi Koru Yeni Şafak’ta Ergenekon’u peş peşe iki gün yazdı.

Bu verilerden anlaşılacağı gibi, 90’lı yılların sonundan itibaren birileri Ergenekon’u ifşa etmeye başlamıştı.
Oysa Susurluk kazasında çözülür denen örgüt, gücünü korumuştu. Dönemin başbakanı Erbakan, “tırı, vırı” dese de, halefi Mesut Yılmaz’ın, “siyasi kariyerime de mâl olsa sonuna kadar gideceğim” açıklaması başlangıçta heyecan yaratmış, sonra bu lafın içinin boş olduğu görülmüştü. Mehmet Ağar ise en anlamlı açıklamayı yapmıştı Susurluk için, “Altında kalırız”

Susurluk’ta çözülmeyen Ergenekon, birkaç yılda ne olmuştu da adeta kendi kendini çözmeye karar vermişti. Kendi kendini diyorum, çünkü ilerleyen satırlarda bunun ne anlama geldiğini daha iyi anlayacaksınız.

HANGİ ERGENEKON?

2006 yılında başlayan Ergenekon Operasyonu’nun, 2001’de Tuncay Güney’in verdiği ifadeden yola çıkıldığı ortaya atıldı. Yani davanın fitilini Tuncay Güney ateşledi gibi duruyor.
Tuncay 2001’deki ifadesinin ardından bana gelmiş ve emniyete düştüğünü, kurtulmak için de, bildiğini ve bilmediğini(!) anlattığını, polislerin anlatılanlar karşısında dumura uğradıklarını söylemişti.
Tuncay’ı sorgulayan ve ifadeleri özel deposunda saklayan emniyetçi Adil Serdar Saçan da, daha sonra aynı davadan tutuklanacaktı.

Tuncay’ın ifadesinden bir yıl sonra, Bu defa da emekli MİT’çi Mehmet Eymür de, kendine ait web sitesi olan atin.org’da, Ergenekon’u afişe ediyordu.

Şunun altını çizmek istiyorum: Devletin derin yapılanması olduğu iddia edilen, siyasi faili meçhul cinayetlerin müsebbibi, darbe planlayan, kısaca devletin içinde gayri resmi bir devlet yapılanması olduğu iddia edilen Ergenekon adlı örgütün, çeşitli defalar, çeşitli kişilerce afişe edilmesinden örgüt herhangi bir rahatsızlık duymadığı gibi, önlem de almıyor. Şaşırtıcı!

Mehmet Eymür’ün atin.org adlı internet sitesinde Ergenekon’u deşifre etme şekline bakınca ortaya farklı bir tablo çıkacak. Önce bu yazıdan bazı alıntıları okuyalım.

Ergenekon
 4/6/2002 - 00:56 - Atin

 …..
İnternet’te yayın yapan ‘Ergenekon’ Sayfası veya ‘Gerçek Ergenekon’ isimli web sitesi Ergenekon yapılanması ile ilgili şu haber ve yorumlara yer vermiş:
“NATO uzantısı eski ‘derin devlet’ yapılanmasının yerine geçmek üzere(!) ulusalcı/milliyetçi yeni Ergenekon, toplantılara başladı.
Sitemize gelen bilgilere göre, eski ‘derin devlet’in operasyon birimleri ilk toplantısını haziran ayı içerisinde Akdeniz sahillerinde lüks bir otelde toplanarak yaptı”
“Yeni oluşumun başında, eski(!) bir MİT daire başkanı bulunuyor. Başbakanlık danışmanlığı da yapan MİT’ci lider, eski teşkilata benzer bir yapılanmaya gidilmesini savunurken, daha üst seviyelerden bağımsız bir organizasyonun kurulmasının “rica” edildiği ileri sürüldü”
“MİT eski Müsteşar Yardımcısı Mikdat Alpay’ın da bu oluşumda görevlendirildiği ancak, grubun eski elemanlarının Alpay’a güvenmediği hatta Alpay’ın da katıldığı bir toplantıya yüzlerinde kar maskesiyle katıldıkları bildirildi”

…...

Toplantıya katılanlardan aldığımız bilgiler ve organizasyonda görev aldıklarını duyduğumuz kimselerin genel karakterlerinden hareketle, Ergenekoncuların henüz, Ergenekon ismi üzerinde dahi karara varamadıklarını söyleyebiliriz.

.....

Bizim kanaatimiz, ABD’nin bu yapılanmayı bir süre izleyeceği, bağımsız bir çizgide gitmede ısrar ederse içerdeki adamları vasıtasıyla bunu deşifre edeceği yönündedir.
Yeniden yapılanma sürecinde, askeri otoritelerin bunun Anti Amerikan bir görünüm kazanmasını en azından şimdilik istemedikleri, bu yönde yapılacak yayınları dezenformasyon şeklinde sunma kararında olduklarını analiz ediyoruz.

Özellikle Ergenekon’un siyasi kanadı, topluma en itici gelen gruplar eliyle yürütülmektedir. Gariptir ki, küçük bir azınlıktan gayri kimseye de güven duymamaktadır.
Aynı site “Perinçek’in Türkçüleri” bölümünde ise şöyle demiş:
“Periçekgiller’in Milliyetçi - Ulusalcı - Tarikatçı sacayağı önümüzdeki günlerde bol bol gündeme gelecek”
Maocu - Türkçü - Tarikatçı - Kemalist ittifakı. Ergenekon yine yanlış ellerde!

Ergenekon ideali tekrar hayata geçirilmeye çalışılırken, bu oluşumun bağlanacağı üst kurum konusu muallâkta kaldı.
“Adını ben verdim/ Yaşını Allah versin” demekle olmayacağı anlaşılan Ergenekon’un, ABD güdümlü eski “derin devlet”in devamı mı olacağı, yoksa tamamen milliyetçi/ulusalcı yeni bir kimlikle mi kurulacağı konusundaki belirsizlik sürüyor.

Her ne kadar bağımsızlık teziyle kurulsa ve Avrasya heveslilerini heyecanlandırsa da, kazın ayağı göründüğü gibi değil.
Ergenekon’un operasyon timinin başında başbakanlık danışmanlığı da yapan meşhur bir istihbaratçı var. Bugünlerde Mikdat Alpay’ı da yeni oluşuma pazarlama gayretlerinin sürdüğünü duyuyoruz.
Ergenekon’un siyasi kanadı ise Maocu-Türkçü-Tarikatçı kimliklerine bürünen kesimlerin birbirlerine tutkallanması tavsayınca kendisini daha net ortaya koyacak.
Önce Yeni Hayat ve Aydınlık, sayfalarını birbirlerine açarak paslaşmaya başladı. Ardından birlikte paneller düzenlediler. Son safhada yanlarına Azerbaycan’dan profesörlük ünvanlı Kadiri Şeyhi Haydar Baş’ı da aldılar.

Fikir babalığını Atilla İlhan’ın yaptığı oluşumun operasyonel komutanı; Emekli Albay Hüseyin Mümtaz. Mümtaz, Yeni Mesaj’daki köşesinde şöyle buyuruyor:
“Aynı TBMM hükümetinin Kurtuluş Savaşı esnasında Kuvayı Milliye’yi canlandırmak için Anadolu’ya gönderdiği -İrşad Heyetleri- gibi.. Yeni Mesaj - Meltem TV ekibine, Yeni Hayat’a, Aydınlıkçılar’a, Hürriyet’ten Mümtaz Soysal, Cumhuriyet’ten Erol Manisalı’ya ve açıktan olmasa da - askere - büyük görev düşüyor...”

…..

Anlaşılan ‘Gerçek Ergenekon’ Ergenekon’la ilgili gelişmelerden ve Perinçek’in bu organizasyon içinde bulunmasından pek memnun değil.
Enterasan gelişmeler değil mi? “Ciya” düşmanı Perinçek Ergenekon’da...
 
 VELİ PAŞA CADDESİ

Ergenekon davasında iki kilit isim dikkati çekiyor. Veli Küçük ve Doğu Perinçek. Diğer isimler bu ikilinin etrafında toplanıyor.

Yukarıda alıntı yaptığımız yazıda Eymür, Anlaşılan ‘Gerçek Ergenekon’ Ergenekon’la ilgili gelişmelerden ve Perinçek’in bu organizasyon içinde bulunmasından pek memnun değil.” Diyerek gerçek Ergenekon’u işaret ediyor.
Ayrıca, “ABD’nin bu yapılanmayı bir süre izleyeceği, bağımsız bir çizgide gitmede ısrar ederse içerdeki adamları vasıtasıyla bunu deşifre edeceği yönündedir” diyerek de, Ergenekoncuları uyarıyor. Nitekim 2006 yılında operasyon başladığında Eymür’ün uyarısı gerçekleşecekti.

Bunu kanıtlayan bir başka veri ise; 10 Ağustos 2010 tarihli Hürriyet Gazetesi’nde Sedat Ergin’in köşe yazısında, eski Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Aytaç Yalman Balyoz’la ilgili şu açıklamayı yapıyordu: “Bilgim dahilinde olan her hususta açık ve net emirler vermişimdir. Verdiğim emirleri de daima takip etmişimdir. Benim hizmet anlayışımda yapılan her güzel faaliyet mükâfatlandırılır. Yapılan her yanlış da cezalandırılır. Yaşanan bu olayları da bu çerçeve içinde görmek gerekir. Bu olayda gereken yapılmıştır.”

Operasyonlar başladıktan sonra görüştüğüm Tuncay Güney de, aynı konuyu gündeme getirerek, “ABD veya batıda Ergenekon Operasyonu’na kimse bu ismi kullanmıyor. Onlar buna ‘Ördek Çavuş Operasyonu’ diyorlar. İtaat etmeyen, emre karşı gelenlere yapılıyor bu operasyon” demişti.

Aşağıdaki bilgileri ilk defa burada okuyacaksınız.

Ergenekon davasının bir numaralı ismi emekli tuğgeneral Veli Küçük, Bilecik Gölpazarı ilçesi’nin Türkmen Köyü’ndendir. Eski genelkurmay başkanı Hüseyin Kıvrıkoğlu ise, Gölpazarı Kurşunlu Köyü’nden Bozüyük’e göçen bir ailenin oğludur.

Gölpazarı’nda üç önemli cadde vardır. En büyük caddenin adı: Orgeneral Hüseyin Kıvrıkoğlu Caddesi, bunlardan Türkmen Köyü’ne giden yolda bulunan caddenin adı: Veli Paşa Caddesi, bir diğeri ise: Orgeneral Aytaç Yalman Caddesi’dir.

Ergenekon’da yol haritası…

Aytaç Yalman ve Hüseyin Kıvrıkoğlu Encümen-i Daniş üyesidir. (Kara Kuvvetleri Komutanı ve bir sonraki genelkurmay başkanı Orgeneral Hayri Kıvrıkoğlu, Hüseyin Kıvrıkoğlu’nun kuzenidir)

Üyeleri tarafından düşünce kuruluşu olarak tanımlanan Encümen-i Daniş, onbeş günde bir Moda Deniz Kulübü’nde toplanıyor. Üyeleri arasında, emekli paşalar, eski siyasetçiler, emekli diplomatlar ve profesörler bulunuyor.

Encümen-i Daniş’in tarihi Osmanlı Devleti’ne kadar dayanıyor. 1851 yılında kurularak bir bilim kurumu gibi çalıştığı söyleniyor. Encümen-i Daniş’i İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, Menderes döneminde görüyoruz. Menderes’e aleni olarak bazı tavsiyelerde bulunduğuna dair veriler mevcut.

Encümen-i Daniş’in Başkanı eski TBMM Başkanı Necmettin Karaduman, 22 Ocak 2009 tarihinde CNN Türk’te yayımlanan röportajında, bakın ne diyor: “Derin devlet var ve hep var olacak”  

Aslında her şey orta yerde cereyan ediyor. Komplo teorisi üretmeye gerek yok. Bize sadece parçaları birleştirmek kalıyor.

Ergenekon tutuklamalarıyla derin devletin bittiği, Balyoz’dan sonra ise artık Türkiye’de darbe yapılamayacağına dair genel bir kanaat oluştu.

Şunu çok açık bir dille ifade etmek gerekiyor.

Encümen-i Daniş yasama organı, Ergenekon ise yürütme organıdır. Ergenekon davasında tutuklu olanlarla Ergenekon çökmüş değildir. Daha zinde ve itaatkâr olarak göreve devam etmektedir.

Balyoz ise, Encümen-i Daniş’e rağmen darbe planı yapan bir grup itaatsiz askerdir.

Tüm bu tutukluların hepsi suçlu, hepsi örgüt mensubu mudur, hepsi isyancı mıdır derseniz; kurunun yanında yaş da yanmıştır.

Özellikle Balyoz davası kararından sonra, Encümen-i Daniş gücüne güç katmıştır.

Fakat Ergenekon tutukluları, bu durumu hazm edemiyorlar. Ders almak bir yana, isyan bayrağı hala açılı duruyor. Zira ellerinde bazı kozlar var, bu kozlardan biri de PKK. Sanırım yargılamanın karar sürecinde kozlarını masaya koyacaklar.

Şunu kimse dile getirmemekte ve denklemi kuramamakta veya göz ardı etmektedir: Türkiye Cumhuriyeti’nde hiçbir siyasi irade, hiçbir generali askeri lojmanda, gece yarısı karısının yanında yatarken alıp tutuklayamaz. Bırakın onu eski genelkurmay başkanının tutuklandığı bir dönemden geçiyoruz. Bu adamlar hakikatten kamuoyuna yansıyanların dışında, bizim de bilmediğimiz çok büyük itaatsizliklere imza atmış olmalılar.

ENCÜMEN-İ DANİŞ’İN GÜCÜ

8 Mayıs 2008 tarihinde Aktüel dergisinde yayınlanan röportajda Encümen-i Daniş başkanı Necmettin Karaduman, grubu şöyle tanıtıyor:
“Mazisi 1940'ların sonuna uzanan, 50 yıllık bir düşünce kuruluşu. 15 günde bir Moda Kulübü'nde toplanır, memleket meselelerini görüşürüz. Toplantılar basına kapalı. Ne konuştuk, ne kararlar verdik, duyurmayız çünkü politikanın içinde fazla gözükmek istemeyiz. Ama çok önemli gördüğümüz meseleleri, rapor halinde başbakana, cumhurbaşkanına ve Meclis başkanına göndeririz. İçimizde siyaset adamları, eski büyükelçiler, eski genelkurmay başkanları var. 30 kişiyiz. Toplantılara üyelerin katılma zorunluluğu yok ama genelde herkes katılır.”

Karaduman grubun etkinliğini, gücünü ve ulaşabildiği noktayı şöyle dile getiriyor:
“Encümen-i Daniş bir konuda rapor hazırlıyorsa, bu ciddiye alınır. Cumhurbaşkanları arayıp teşekkür ediyor. Mesela dış politika üzerine bir rapor gönderdiğimiz Ahmet Necdet Sezer'den teşekkür almıştık. Hangi makama gönderirsek, o konu hakkında artık bir şeyler yapmaları gerektiğini bilirler.” 

Karaduman devletin kurumlarına da nüfuz edebildiklerini ise şu cümlelerle dile getiriyor: “Bazen de konuyla daha ilgili olduğunu düşündüğümüz tek bir makama gönderiyoruz.”

Ergenekon operasyonlarının tüm hızıyla sürdüğü günlerde, içinde birçok emekli general ve genelkurmay başkanını barındıran bir kurulun başkanı olan Karaduman, operasyonlardan kurulun şikayetçi olmadığını ise şöyle anlatıyordu: “Henüz Cumhurbaşkanı Gül'e rapor göndermemizi gerektirecek seviyede bir şeyler olmadı. Yoksa, şahsıyla ilgili değil. Aksi bir durum doğarsa, hemen bugün rapor göndeririz, hiç şüpheniz olmasın.”

(İstanbul Üniversitesi eski rektörü Kemal Alemdaroğlu Ergenekon’dan gözaltına alınıp daha sonra serbest bırakılınca 19 Nisan 2008 tarihinde Hürriyet Gazetesi’ne bir teşekkür ilanı vermişti. İlanda teşekkür ettiği isimler arasında Necmettin Karaduman da bulunuyordu.)

Devletin cumhurbaşkanı, başbakanı ve resmi kurumlarına hangi yetkiyle rapor gönderiyorsunuz diye soran yok. Sorulunca “biz düşünce kuruluşuyuz” diyorlar. Peki bir düşünce kuruluşu, talep edilmeden cumhurbaşkanına nasıl rapor sunar. Haydi iyi niyetli olarak sundular diyelim. Devletin diğer resmi kurumlarına, örneğin Yargıtay’a, Danıştay’a hangi sıfat ve yetkiyle rapor sunabiliyorlar?

Öküz altında buzağı arayan, Ergenekon savcıları da, o buzağıyı daha çok ararlar…

Medya dahil, Ergenekon ve Balyoz davalarıyla, “Demokratikleşiyoruz” naraları atan ve halkı bu yönde maniple eden aydınlara ithaf olunur.